Vrajanātha, “W ten sposób sādhu-saṅga uznana została jako jedyna bhakti-pravartaka-sukṛti. Jak to wygląda? Czy słuchanie hari-kathā od sadhu poprzedza osiągnięcie bhakti?” Raghunātha dāsa Bābājī, “Dobrze, objaśnię ten proces krok po kroku, słuchaj więc uważnie. Wędrując poprzez rozmaite gatunki życia, po narodzinach w ciele ludzkim jīva musi z tego czy innego powodu wykonywać bhakti-pravartaka-sukṛti w postaci któregoś z rodzajów służby oddania, jak na przykład poszczenie w Ekādaśī czy z okazji innych duchowo pomyślnych dni, odwiedzanie i wielbienie świętych miejsc rozrywek Najwyższego Pana, czy też słuchanie kīrtana z ust pokornego i wyrzeczonego Vaiṣṇavy. Jednakże osoby pragnące bhukti i mukti nie zdobędą rezultatów spełniania bhaktipravartaka-sukṛti, nawet dzięki angażowaniu się w jakiekolwiek z tych czynności. Przeciwnie, jeśli niewinna osoba, nawet pozbawiona filozoficznego zrozumienia, wykonuje te czynności przypadkowo, zrządzeniem losu czy też jako społeczny obyczaj, bez pragnienia bhukti czy mukti, osiąga ona rezultaty bhakti-pravartaka-sukṛti. “Gdy w ciągu wielu żyć nazbiera się jakaś pewna ilość takiej sukṛti, stwarza ona siłę generującą śraddhā, która definiowana jest jako wiara w praktykowanie śuddha-bhakti. Śraddhā ta następnie staje się źródłem pragnienia obcowania z czystymi wielbicielami, którym jest sādhu-saṅga. Od tego czasu sādhu-saṅga pobudza stopniowy postęp w bhajana, początkowo będące kultywowaniem sādhana-bhakti, jak na przykład medytowanie i intonowanie. “Bhajana niszczy w sercu wszelkie materialne pragnienia, znane jako anartha. Gdy anartha zostają wykorzenione, śraddhā przekształca się w niṣṭhā, niezachwianą wiarę. Poprzez stopniowe oczyszczanie, niṣṭhā w coraz większym stopniu produkuje ruci, upodobanie do bhakti. Nastepnie ruci odsłania wzniosłe piękno bhakti i przekształcane jest w āsakti, silne przywiązanie do bhakti. Gdy āsakti znajdzie się w pełni rozkwitu, serce zalewa bhāva (nazywana także rati), miłosne duchowe uczucie. Rozmaite bhāva wspólnie tworzą rasa, duchowy nastrój, prowadzący ostatecznie do kṛṣṇa-prema. “Chodzi o to, że jīva obdarzona wystarczającą bhakti-sukṛti spotykając sādhu rozwija skłonność do przebywania w towarzystwie takich śuddha-bhakta i podążania za ich przykładem. Podstawowy wniosek jest taki, że przy pierwszym kontakcie z sādhu w sercu powstaje śraddhā. Popycha ona jīvę do ujrzenia i zbliżania się do sādhu w nowym świetle, jīva widzi teraz sadhu jako swych guru. To jest drugi etap sādhu-saṅgi. Innym określeniem na tez zwiększony poziom śraddhā jest śaraṇāpatti, podporządkowanie. Pierwszy etap sādhu-saṅgi opisywany jest jako wchodzenie w przypadkowy kontakt ze świętymi miejscami Śrī Hari, obchodami świąt, rozmaitymi przedmiotami i czystymi wielbicielami, w ten sposób odbierając łaskę. Bhagavad-gītā, 18.66, opisuje śaraṇāpatti, rezultat pierwszego etapu sādhu-saṅgi, w następującym wersecie:
sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyo mokṣayiṣyāmi mā śucaḥ “‘
Porzuć wszelkie rodzaje religii i po prostu podporządkuj się Mnie. Ja wyzwolę cię od wszelkich następstw grzechów. Nie lękaj się więc.’
“Te ‘wszelkie rodzaje religii’ zawierają w sobie smarta, aṣtanga-yoga, sāṅkhya, jñāna, vairāgya, i tym podobne, które wszystkie są naimittika-dharma. Porzucaniu ich musi towarzyszyć właściwe zrozumienie, iż dzięki podążaniu tymi ścieżkami nigdy nie osiągnie się prayojana, najwyższego celu ludzkiej egzystencji. Najwyższy Pan, Śrī Kryszna, Bohater z Vrajy, uosobienie wieczności, wiedzy absolutnej i szczęścia jest jedynym celem ludzkiej egzystencji. Wiedząc to, jīva musi wyrzec się pragnienia osiągnięcia bhukti i mukti pochodzących z naimittika-dharma i praktykować śaraṇāpatti, podporządkowanie się Śrī Krysznie. To jest prawdziwa śraddhā. Gdy kontroluje ona serce jīvy, roni ona łzy skruchy i postanawia podążać za czystym wielbicielem. W ten sposób na tym drugim etapie sādhusaṅga wiedzie jīvę do momentu znalezienia schronienia guru..
_________________ Niech Pan Śri Ćajtanja, księżyc Nawadwipy, król tancerzy, pojawi się
w zakątku mego serca.
|