Krótka odpowiedź jest taka, że regularne wykonywanie tej samej czynności służby oddania (np. mantrowanie, czczenie bóstw, mycie garnków, sprzątanie świątyni itd., itp.) nie tylko zawsze przynosi duchowy rezultat, ale rezultat ten stopniowo zwiększa się i pogłębia. Jest to zauważalnym i znaczącym czynnikiem życia duchowego szczególnie na etapie
vaiddhi-bhakti (służby oddania w oparciu o autoryzowane przepisy i zasady, przy braku spontanicznego uczucia dla Kryszny), gdzie obowiązkowa powtarzalność i stałość form służby oddania pomaga w rozbudzeniu nastroju oddania, dostarcza
sattwicznego, stabilnego schronienie dla umysłu, i jest przyczyną pojawiania się duchowej realizacji, a tym samym czynienia stałego postępu duchowego.
Dłuższa, techniczno-analityczna odpowiedź wymaga odniesienia się do wysoko cenionego przez Śri Ćajtanję Mahaprabhu filozoficznego kręgosłupa waisznawizmu zwanego
vastu-trayi - koncepcji nieco szczegółowiej wyjaśnionej w eseju
"Więcej o Wastu-traji". Kiedy wielbiciel regularnie powtarza polecane formy
sadhany i osiąga jej owoce, to leżący w
prajodżanie rezultat powraca do sfery
sambandhy, a konkretnie do aspektu Pradyumny, który jest przyczyną nasilenia się inspiracji do powtórzenia danej czynności służby oddania (
abhidheji). Kiedy leżąca w
sambandzie statyczna sytuacja, tożsamość i wiedza na temat naszego związku z Kryszną oraz bona-fide form ekspresji uczucia do Kryszny są wprowadzone w czyn, czyli dynamiczną
abhidheję charakteryzującą się prawidłowym nastawieniem, skupieniem i wysiłkiem bhakty, to ich owocem (
prajodżaną) jest
vijnana, czyli duchowa realizacja, która ponownie poszerza
sambandha-jnanę, generując świeżą inspirację do ponownego wykonania służby oddania np. mantrowania. Ten bezustanny i stale zwiększający się cykl opartego na wiedzy działania i jego rezultatu tworzy niejako perpetuum mobile życia duchowego, przechodząc od fazy opartej na czynieniu inteligentnych rozróżnień, do fazy spontaniczności, której fundamentem jest przywiązanie umysłu do Kryszny.